Texture Time

Ik ben nog altijd bezig met twee truien te breien, dus niet echt blogmateriaal om over te schrijven. Daarom nog eens een blogpost over een project dat uiteindelijk nooit is  afgewerkt.

Naar goede gewoonte lanceerde Stephen West zijn jaarlijkse Mysterie samenbreiproject, met de voor mij aanlokkelijk klinkende naam 'Texture Time'.

Het patroon maakt gebruik van een harige draadje, alpaca of mohair, niet echt mijn favoriete materiaal, maar misschien het ideale project om nog wat voorraad op te breien. En ik heb ook een plan B, als de roestoranje combinatie niet werkt.

Wat ik al dacht komt uit, het roestoranje proeflapje wordt veel te groot...

Ik ga voor de blauwpaarse combinatie. Bij de start heb je de optie om wel of niet in brioche te breien, en ik kies voor brioche.  Er wordt gebruik gemaakt van 'syncopated brioche', waar je blokjes recht en averechts doet verspringen. Even opletten dus, maar het begin staat mij wel aan!

Het eerste stuk eindigt al direct in een heel vreemde vorm. Ik weet niet goed wat ik ervan moet denken. Daarna wordt aan de twee zijkanten een soort vleugel gebreid, waarin tweekleurige vlechten worden verwerkt. In de samenbreigroep wordt hier nogal over gezucht, het is een arbeidsintensieve techniek waar je de draden moet manipuleren. Mijn ervaring met twijnend breien komt hier van pas. Het is niet de eerste keer dat ik zo'n vlechten brei, maar meestal is dat over een beperkt aantal steken in een sok of want.

 

De vleugels worden verlengd met golvende tweekleurige banen. Ik doe twee paarsen afwisselend voor de tricotbanen, gevlamd babyblauw en paars voor de ribbels. Alleen denk ik dat ik niet genoeg paars heb. Dan nog maar eens in de voorraad gedoken, ik heb nog opties.

Ik begin te twijfelen over mijn kleuren. Ik wist dat ik niet genoeg van het paars had, en wou overschakelen op het bordeaux, maar vind dat nu wel heel donker worden.Uiteindelijk beslis ik het laatste deel van de vleugel in mijn bleekgevlamd paars te doen waar ik de vleugel mee begonnen ben. Op die manier hoop ik er nog een samenhangend geheel van te maken.

Na vijf weken breien leg ik dit project opzij. Ik ben er niet van overtuigd dat ik dit ooit zou dragen, en eerlijk gezegd weet ik ook niet aan wie ik dit cadeau zou kunnen doen?

In onze Stitch’n Bitch deed een mevrouw haar Texture Time in bruin en crème-tinten, en zij noemt haar eindproduct ‘de mottige mot’. Ik vind haar sjaal wel geslaagd. Het patroon is een  'kijk-mama, zonder-handjes' samenraapsel van uitdagende technieken door een creatieve geest. Omdat het zo een eigenaardige vorm heeft, met veel verschillende elementen, kan je best kiezen voor heel rustige kleuren, zoals hier het geval is.

Ik heb zelf nog één vleugel te gaan, maar mijn motivatie om die af te werken staat nu onder nul. Ik zou na het stuk met de vlechten alles in één kleur kunnen breien (de vleugels zeg maar). Ik heb van het garen dat ik voor de achtergrond van de vlechten gebruikt heb drie strengen, dus waarschijnlijk wel genoeg om alles af te werken. Maar wil ik hier nog eens drie weken aan breien? Een andere optie is gewoon alles uithalen zo ver mogelijk, en de wol hergebruiken voor een ander project.

In elk geval is mijn conclusie voor 2019: geen mysteries meer voor mij! (toch niet op breigebied)...