Lace - kantbreiwerk

My shawl 'dem-fisher-sin-fru' is finally blocked, you can see it here lying on my diningroom table. My table just was not big enough to do it all at once. Leen commented on my previous post that the end of a project is always difficult, because you built up a relationship with that project. And it was a long, monogamous relationship too. The last 2 months, I didn't knit anything else but this shawl. Not even a sock slipped through the queue.Every time a big project is finished, I feel sorry to say goodbye to knitting it. Often there is this feeling of imperfection too. But I am afraid this time that feeling of imperfection is correct. Not that there is anything wrong with my knitting, but the size of this shawl is just so huge, that it is unwearable for me. I still have to find somebody who can take a picture of it when I am wearing it (dragging over the floor more likely). En some glorious sunny springweather would be nice for pictures too. Please, weathergods ?

Mijn omslagdoek 'dem-Fisher-sin-fru' is eindelijk 'geblokt', en ligt hier op de foto te drogen. Dit werkstuk is te groot om in 1 keer op mijn eettafel uit te spelden. Zoals Leen in een comment op mijn vorige stukje schreef, had ik met 'Fisher' een lange brei-relatie. En nog wel een monogame relatie ook. Meer dan 2 maanden breide ik niets anders dan dit kantbreiwerk. Zelfs geen sok kon ertussen glippen. Altijd bij een groter project is er op het einde een beetje spijt om afscheid te nemen. En vaak ook een gevoel van 'onvolmaaktheid', van 'kon beter'. Maar ik vrees dat in dit geval het echt wel een misbaksel is. of een misbreisel. Ik moet nog eens iemand vinden die foto’s wil maken terwijl ik hem draag (op de grond sleep). En een beetje lente-zonnig weer voor een foto zou ook niet slecht zijn ! Alsjeblief weergoden ?