Bodensee

 

Eind september, begin oktober trokken we naar de Bodensee-regio, voor (voorlopig) de laatste huisruil van 2024. Onze uitvalsbasis was Lindau : erg toeristisch, zelfs eind september, duurder dan doorsnee in Duitsland. Er is veel te zien in de regio en we hadden twee weken om de vier landen rond het meer te ontdekken. 

In Lindau hingen we de toerist uit: een boottochtje over het meer, een etentje met vers gevangen vis in de plaatselijke zeilclub, een drankje op een terras in het zonnetje, en een bezoek achter de schermen van het plaatselijk marionettentheater. Overdag wordt het stadje overspoeld met busladingen toeristen; dan is een plaatsje vinden voor de auto niet makkelijk. Tip van de huisruilfamilie: iets verder weg parkeren en met de bus op en af. Het was wat omslachtig soms, maar dat hoort erbij.

We wisselden af tussen plaatselijke wandelingen en lieten de auto dan een paar dagen aan de kant. De andere dagen deden we uitstappen wat verder weg.

SANKT-GALLEN

 

Eén van die daguitstappen bracht ons naar Sankt-Gallen aan de andere kant van de Bodensee in Zwitserland, met een Unesco werelderfgoed bibliotheek, een klein textielmuseum en een verrassend kunstmuseum (die textielbaronnen waren ook verzamelaars). 

En telkens als ik ik Zwitserland ben zoek ik of er een vestiging van Tibits is, een vegetarisch buffetrestaurant met heel veel keuze. In Sankt-Gallen zijn ze te vinden in een mooi oud bankgebouw, niet ver van het station. 

MEERSBURG

Meersburg stond in mijn reisgids beschreven als heel toeristisch. Niets voor mij, dacht ik, maar het viel mee qua drukte. Leuk stadje met een middeleeuwse burcht en een barokkasteel. En de zon scheen.  Na een Duitse 'lichte' lunch voor geen geld, bezochten we de indrukwekkende Cistercienzer abdij in Salem, met de uitgestrekte tuinen. 

Op de foto merk je ook een zeppelin, iets wat je geregeld ziet als je aan de Bodensee verblijft. In Konstanz vind je het interessante Zeppelin museum. En volgens de reisgids is Konstanz een bruisende en aangename stad, maar wij waren daar op een verkeerde dag, in de gietende regen. 

Conclusie: een reisgids kan zeggen wat die wil, de concrete ervaring is voor iedereen anders. Omstandigheden zijn wat ze zijn. Het is ook wat je er zelf van maakt natuurlijk.

SCHLOSS ACHBERG

De kleine locaties die je zelf 'ontdekt' blijven soms het best hangen. We zagen een affiche voor een tentoonstelling over vrouwelijke impressionisten in het barokke Schloss Achberg. Een met zorg onderhouden kasteeltje, weggedoken in een groene uithoek van de regio, met een uitgebreid cultureel programma. En het pleisterwerk aan het plafond was ook impressionant!

TETTNANG

Een andere 'ontdekking' was Tettnang. Het landschap wordt gedomineerd door de hoge stellages voor de hopranken. We waren net op tijd om het laatste van de oogst mee te maken. De lucht was gevuld met een zoete, bijna bedwelmende geur van hop: aangevuld met het geratel van de machines gaf het gevoel alsof ik middenin een levend bierbrouwsel stond.  We hebben natuurlijk ook geproefd, een bittere IPA en iets bio blond alcoholvrij.

In het kleine Elektronika Museum vond Jan zijn oude Revox bandrecorder terug. Dat bracht herinneringen aan sparen met weekendjobjes voor zijn eerste grote aankoop, en het plezier om uren bezig te zijn om muziek te luisteren en te verzamelen....

En in het barokke Schloss Montfort huist nu het plaatselijke gerechtshof. Een beetje ironisch, waar vroeger de graaf en gravin heersten…

BREGENZ

De laatste daguitstap bracht ons naar Oostenrijk, waar we Bregenz en Feldkirch bezochten.

In het Voralbergmuseum was er een middagconcert, en twee tentoonstellingen, over handwerk en over blaasmuziek. In Feldkirch vond ik mijn souveniertje in de plaatselijke wolwinkel. Groene sokkenwol, wat anders?

Het was een afwisselende reis met een paar hindernissen. Als je ziek/verkouden bent op vakantie vraagt dat wat extra energie. En reizen is soms ook verloren lopen, in de file staan, praktische problemen oplossen….

Het souvenir is ondertussen al omgevormd tot een paar sokken voor het goede doel. Ik kijk terug op onze huisruil en onthoud de mooie momenten die we hebben meegemaakt. En wie goed heeft opgelet zal merken dat we maar drie landen bezocht hebben. Liechtenstein zal voor een volgende keer zijn...

Een Noorse zomer

Deze zomer bezochten wij het hoge Noorden. We vlogen naar Tromso (via Kopenhagen), om dan door te reizen naar onze eerste huisruilbestemming.

48u in Tromso: hevige regen, dan is het Artic University museum met verschillende tentoonstellingen een goed idee. Ik vond vooral het stuk over de Sami en de zeehondenjacht interessant. Ook geologen en noorderlichtjagers vinden hier hun gading. Natuurlijk deden we wat alle toeristen doen, de ijskathedraal en de kabellift. En een klein jazzconcert om 5u ‘s namiddags moet ook kunnen.

We namen de ‘gewone’ boot van Tromso naar Harstad, openbaar vervoer voor de Noren (toeristen nemen de Hurtigruten pakketboot). In Harstad stond de auto van onze huisruilgastvrouw op ons te wachten, open, de sleutels lagen erin. Dat kan hier zomaar.

En ons huisruilhuis aan de andere kant van het eiland was gelegen in een klein gehucht met altijd wisselende zichten over de bergen rond de fjord. Rustgevend...

In de buurt bezochten we het kleine museum en middeleeuwse kerkje in Trondenes, en we volgden een deel van Stien langs Sjoen (kunstenroute langs de Zee). 

Tip van onze huisruilgastvrouw: de 'gemakkelijke' hike rond Keipen. We staken wat af tussen de sportieve Noorse families, maar we bereikten toch de top, met wijdse vergezichten als beloning.

Op Vesteralen bezochten we de Sami rendierboerderij, waar we in gesprek raakten met andere Vlaamse toeristen, een oma en opa op rondreis met hun kleinzoon. Veel Belgische toeristen daar!

Het weer veranderde toen we aan onze rondreis over de Lofoten begonnen. Ik was er op voorzien, van zomer naar onstuimige herfst...

Gezien de weersomstandigheden hebben we de 'gevorderde' hike dan maar overgeslagen. We hielden het op een klein museumpje over het harde vissersleven, en bezoek aan een galerij van een kunstenaar die dit allemaal in beeld bracht. En qua avontuurlijk eten heb ik me gewaagd aan gebakken tong van kabeljauw.

Onze tocht bracht ons daarna naar Bodo, culturele hoofdstad van Europa in 2024. De drie uur durende overtocht was woelig. Een deel van de passagiers was zeeziek, gelukkig had ik mijn beste zeebenen bovengehaald voor de overtocht. (Niet te veel naar de op- en neerslaande boeg van het schip kijken is al een tip).

In het stadsmuseum liep een kleine tentoonstelling over hedendaagse Sami-kunst.

En in ons ouderwets hotelletje kon je voor vieruurtje zelf je wafels bakken, het deeg stond klaar. Noorse wafels worden traditioneel gegeten met zure room, bessenconfituur en ‘brunost’ (bruine kaas).

De laatste week trokken we uit voor Oslo. We hadden een afspraak met de dochter op de luchthaven, en samen bezochten we de bekende en minder bekende plekken van de hoofdstad.

Maar we waren vooral gekomen om samen met het gezin onze 40-jarige huwelijksverjaardag te vieren. De zoon woont in de buurt van Fredrikstad, en heeft ons rondgeleid op het oude fort. En natuurlijk moesten we zijn nieuwe woonplaats gaan bezichtigen. Alleen is het niet duidelijk hoe lang hij nog in Noorwegen blijft. Misschien bezoeken we hem volgend jaar in de US ...

 

Mijn reisprojecten: twee en een half paar groene sokken voor het goede doel. Met restjes geraak je een heel eind, en natuurlijk moest ik ook de plaatselijke sokkenwol uitproberen.

Op de wolboerderij van Lofoten Wool zocht ik mijn winterproject uit, met temperaturen van 11-12 graden geen probleem om in de stemming te raken. Wat het wordt zien jullie later op de blog …