Vietnam

Zestig werd ik dit jaar. En mijn speciale verjaardagsreis bracht me naar Vietnam. Eerst 10 dagen in het Noorden: met een fietsriskja door Hanoi, de nachttrein naar de bergen, rondwandelen tussen de oogst op de rijstterrassen, fietsen langs tempels, BBQ op het strand, zonsondergang over het minder drukke deel van Ha Long Baai...Afwisselend was het zeker.

In het etnografisch museum in Hanoi kom je wat meer te weten over de verschillende inheemse volkeren. Mij sprak natuurlijk vooral het deel over textielverwerking aan: spinnen en weven van hennep, verven met indigo, kleurige borduursels...

In Sapa spreken de vrouwen van de  zwarte H'mong je aan. Ze wandelen met je mee naar hun plaatselijke dorp (en verwachten dan ook dat je iets van hen koopt).

Op de markt van Sin Sengh  zie je dan weer veel bloemen H'mong (zo genoemd omwille van hun kleurige outfits). De vrouwen roeren in grote soeppotten en borduren ijverig verder.  De mannen spelen met de vogels of gaan de buffels keuren. Maar er worden ook blitse karaoketelefoons verkocht. Nog 10 jaar en dan bestaat dit niet meer, zegt onze gids. Het postkantoor is al gesloten omdat iedereen toch online bestelt.

 

Van het Noorden van Vietnam vlogen we naar het tropische Cambodja. Geluiden: tuktuk Madam? (minder getoeter van de scooters dan in Vietnam).
Honderden libellen zoemden rond ons hoofd (of landden in onze nek). De hagedissen voor de hotelkamer eten de muggen op. Wel opletten als je ‘s morgens je kleren aandoet, er kan nog een hagedis in je broekspijp zitten.

 

We hebben gezweet. We hebben tempels gezien. Verhalen gehoord van een land dat trauma’s verwerkt. Cambodjanen zijn vriendelijk en bescheiden. Tussen de lijnen door horen we dat gids zijn in Cambodja niet altijd makkelijk is.

 

 

We eindigen met een huisruil in Ho Chi Minh City. Na 3 weken  is eten met chopsticks geen probleem, ook voor noedelsoep heb ik een strategie (veel slurpen).

Rondzwerven is mijn favoriete manier om een stad te verkennen. Te voet is dat hier moeilijk. Er wordt gekookt, afgewassen, verhandeld, gegokt...En als de scooters niet meer op de weg kunnen, rijden ze tegenrichting op het voetpad. De bus zit vast in het verkeer. 

 

 

 

 

De chauffeur van het gastgezin brengt ons rond naar de toeristische highlights rond de stad: de boomgaarden vol tropisch fruit van de Mekong Delta,  de ceremonie in de Cao Daitempel, de benauwende tunnels van de Vietcong. Het doet weer nadenken over het nog niet zo lange verleden van dit land, altijd overspoeld door vreemde overheersers, vechtend voor zijn identiteit, arm en rijk, boeiend om te ontdekken...

 

Wilde sokken

 

Zo wild zien deze sokken er nog niet uit, toch? De zoon met maat 46 vroeg tot nu toe 'blauw, grijs of zwart'. Deze sokken vorig jaar oktober waren al een beetje een brug te ver.

 

Maar blauw, grijs of zwarte sokken breien in een maat 48 is nogal saai. Ik vroeg hem dus of grijs met een beetje olijfgroen OK  zou zijn. En tot mijn verrassing zei hij ja. Ssst. Ik zei niet dat het olijfgroen overgaat in geelgroen en uiteindelijk turquoise.

Maar er zit ook donker dennengroen in het garen, en een fris Iers klavergroen. Met zo'n zelfstreper is het altijd afwachten welke kleur er komt...

In de colorwork group op Ravelry wordt er altijd een designer van de maand voorgesteld, zo leer je weer andere ontwerpers kennen. Dit is het patroon Ekki, van de Duitse Dela Hausmann. Patronen zijn gratis op haar site te downloaden. Er staat als prijs 0,01€, maar dat mag je negeren. Het is een leuk patroon met wreefmindering op de voetzool. Weer eens iets anders.

De ontwerpster breide deze voor haar 86-jarige vader, nadat die onverwachts in een verzorgingshuis moest worden opgenomen. Een grote schok zowel voor de vader, als voor haar als dochter die de beslissing moest nemen. En als troost voor zichzelf én voor de vader breide ze de sokken. Een herkenbaar verhaal, keuzes maken is niet altijd makkelijk. Ik hoorde daarnet op de radio een liedje van Kommil Foo: Angst is maar voor even, Spijt is voor altijd.

De zoon zei me dat de collega’s  zijn wilde wollen sokken bewonderen. Hij werkt voor een bank. Als It-er. Ik kan nog wilder, heb ik hem gezegd, en ik nam allerlei overschotjes bijeen.

Omdat de mozaieksteek op het been te dik werd schakelde ik voor de voet over op helix-breien met 4 kleuren. Dat bespaart me ook veel eindjes instoppen. Nu nog vlug de tweede sok breien, want dit is geen ideaal reisproject voor onze volgende verre tropische huisruil eind deze week.

Perfect Blend

Ik had het me nog zo voorgenomen, geen mystery-projecten meer in 2019. Maar het vorige ontwerp dat ik van deze ontwerpster breide was me goed bevallen. En voor deze sjaal moet je 12  ministrengen gebruiken. Dat past natuurlijk in mijn jaarthema 'spelen met kleurtjes'. Bovendien heeft deze mysteriesjaal een thee-thema, en komt er met elk deel ook nog een recept voor thee met koekjes... (niet dat ik veel bak, en snoepen doe ik eigenlijk ook niet, en thee drink ik alleen als ik ziek ben).  Laatste argument om overstag te gaan:de ontwerpster  kondigt dit aan als 'paced and planned Netflix Knitting', dus 'niet te moeilijk'. Eigenlijk zoek ik alleen maar uitvluchten om toch nog eens aan zo'n mystery knitalong mee te doen.

Twaalf kleuren bijeen zoeken is niet zo makkelijk. Ik hou van paars, maar is dit niet té?

 

Ik besluit om een paar dagen te wachten om te zien hoe het begin van de sjaal eruit ziet. Ik wil een sjaal met resten breien, zonder dat het er schreeuwerig uitziet. Ik rommel verder in mijn schuif en kom uit op deze koele, en voor mijn doen gedempte combinatie. Er zit wat vanalles tussen, een souvenir uit Nieuw-Zeeland, een cadeau van de dochter meegebracht uit de VS, plantgeverfde Belgische wol van op een beurs,...

 

Het patroon bestaat uit banden in ribbelsteek, en  banden tricot. Ik kies voor de ribbelsteek de lichte kleuren, en voor de rest de donkerder tinten.  Ik denk dat ik de juiste keuzes gemaakt heb. Je kan bij een mystery natuurlijk niet altijd voorspellen hoe het verdergaat...

Het vervolg: de bleke kleuren blijven in ribbelsteek, voor de donkere banden komen er afwisselende steekpatronen. Deze variatie op onze luiewijvensteek is in het Engels de 'Indian Cross stitch'. En zo 'luie wijven' vind ik dat niet hoor, je moet goed kijken wat je doet of het wordt een rommeltje.

Er komen nog kabeltjes, en gekruiste afgehaalde steken op een ribbel-achtergrond...

Ik merkte ook dat er  in sokkenwol dunner en dikker bestaat (light fingering en heavy fingering). Dus sommige van mijn banen met steken vallen wat dunner uit, maar ik vind dat niet erg, het geeft wat extra textuur aan de sjaal.

Voor het  allerlaatste stekenpatroon zou ik normaal gezien dit garen moeten gebruiken. Maar dat allerlaatste stekenpatroon is een delikaat ajourtje, en dat gaat volledig verloren met deze gevlamde wol.

 

Ik besluit dan maar om te eindigen in een bleke kleur. En natuurlijk had ik net niet genoeg van dat grijsgroen, en volgt er nog een donker randje. Ik vind het geslaagd.

Ondertussen is er hier ook een belangrijke mijlpaal genomen...dat hebben we op verschillende manieren gevierd. Een 'perfect blend' van kleine feestmomenten.  Bedankt aan alle kaartjeszenders!

 

Alkmaar en Noord-Holland

Noord-Holland, en dan niet Amsterdam maar wel Alkmaar, dat was onze volgende huisruilbestemming. We begonnen als echte toeristen met een bezoek aan de kaasmarkt en een boottochtje door de stad. Er is wel wat historisch interessant te zien in de oude binnenstad, maar zo groot is die nu ook weer niet.

Toen  het Europees kampioenschap wielrennen begon, werd in en uit de stad geraken een stuk moeilijker. Gelukkig zijn er nog andere interessante plekken in Noord-Holland om te bezoeken.

 

Volendam dan maar? We liepen binnen in het lokale museum dat gerund wordt door sympathieke vrijwilligers. Het museumpje is klein en kan wel een modernere opstelling gebruiken. Toch vond ik de informatie interessant en goed gedocumenteerd. Vooral de Volendammer dasjes trokken mijn aandacht. Deze kunnen zowel geweven als gehaakt zijn, en blijkbaar heeft Walter Van Beirendonck zich door die sjaaltjes ooit laten inspireren in een collectie.
Toen het in het museum heel druk werd met een groep Japanners besloten wij wat verder te wandelen naar de haven. Slecht idee! Dit was massatoerisme op zijn lelijkst. Hele groepen Chinezen die het begrip 'personal space' niet kennen, schreeuwerige reclames om 'in kostuum' gefotografeerd te worden.... Het erfgoed is een soort Disney-attractie geworden, en het zou me niet verwonderen dat een deel wat daar verkocht wordt ook 'made in China' is. Het kwam in elk geval heel fake over. Dit bracht me aan het denken over duurzaam toerisme. (en natuurlijk ben ik ook een toerist, dus deel van het probleem)?

 

Een mooi voorbeeld van duurzaam toerisme is het Zuiderzeemuseum, een openluchtmuseum over het leven van vissers en landbouwers. Je vaart er naar toe met de museumboot, vanaf een centrale parking. Bekijk ook eens het filmpje op hun website. Alles is met zorg voor erfgoed tentoongesteld, en je kan er gerust een hele dag rondwandelen. Aan de verschillende huisjes staan de 'bewoners' je te woord. Natuurlijk moest ik dit groepje fotograferen! De mevrouw in het midden was een bedsprei aan het breien, en de mevrouw rechts haakte een pannenlap (allebei met stugge katoen).

In het binnenmuseum liep een interessante tijdelijke tentoonstelling over repareren van textiel, recyclage...duurzaamheid avant-la-lettre. Er worden pertinente vragen gesteld over onze (over-)consumptie van kleding, en hoe we daar duurzamer mee kunnen omgaan.

 

Ook op het waddeneiland Texel is men zich bewust van de gevolgen die toerisme op het eiland kunnen hebben. Alles is dan ook netjes geregeld qua parkeren, zich verplaatsen... Wij gingen maar één dagje, en ik ben flink voorbij de wolboerderij gereden en heb de schaapjes van op afstand bewonderd. Het grootste deel van de dag hebben we in Ecomare doorgebracht, waar we veel over fauna en flora van het eiland te weten gekomen zijn.

 

 

Een laatste tip voor Noord-Holland is het museum Kraenenburgh, waar je een mooie collectie werken vindt van de lokale kunstenaarskolonie, de zogenaamde Bergense school. Ik viel voor de eenvoudige, kleurrijke werken van Edgar Fernhout. 

 

En toen begon het heel hard te waaien en te stormen... dat hoort er ook bij in Noord-Holland.